Kristof Calvo: de naakte keizer

In zijn allerlaatste column voor De Morgen  (20/01) schrijft Kristof Calvo (fractievoorzitter Groen) het volgende:
“Mensen gaan van nature niet meteen begaan zijn met de hele mensheid. Liefde voor het vaderland kan een tussenstap zijn. Patriottisme, zowel cultureel als economisch, maakt dat mensen elkaar niet als concurrenten beschouwen. Maar elkaar als medemensen benaderen en behandelen.”
Hij omschreef dit als “progressief patriottisme”. Langs de rechterzijde klinkt de oproep van Kristof Calvo als muziek in de oren. Calvo maakt dezelfde analyse als rechts: men kan niet duurzaam solidair zijn met de hele wereld, hoogstens met het eigen land. Dus inderdaad, leve het vaderland!

Waarop baseert Calvo zijn vaderlandsliefde?
“Zeker in deze tijd moeten we burgers samenbrengen rond wat hen zou kunnen verbinden. Niet rond een vlag (ook geen tricolore!), een taal of een god, maar rond een set van beginselen, die van onze democratie en de rechtsstaat. Rond onze sociale zekerheid, ons onderwijs, onze gezondheidszorg: als wij-zaken, niet iets van ik, ik of ik.”
Hieruit blijkt dat de keizer van Calvo naakt is. Je kan mensen niet rond begrippen als “democratie” of “rechtsstaat” doen draaien. Die zijn namelijk niet exclusief Vlaams of zelfs Belgisch. Het zijn concepten die uit heel Europa en Noord-Amerika komen. Zelfs ons onderwijs en gezondheidszorg zijn niet iets exclusiefs. Onze sociale zekerheid is het Bismarck-model uit Duitsland. Het ASO is een classicistische opleiding gestoeld op het Europees humanisme. De beginselen van Calvo zijn ook abstracte, holle begrippen waar iedereen zijn eigen gedacht over heeft en waarop je alleen geen maatschappelijk project kan bouwen.

De exclusiviteit van een eigen land, datgene wat Vlaanderen uniek maakt, dàt is wat mensen met elkaar bindt. De exclusiviteit ligt in de Vlaamse taal, in het Vlaamse landschap, in de Vlaamse cultuur en in het Vlaamse volk. Democratieën, rechtsstaten en welvaartsstaten zijn er genoeg in de wereld. Je houdt van Vlaanderen omdat je weet dat nergens anders ter wereld een tweede Vlaanderen is. Je houdt van het concrete Vlaanderen, het Vlaanderen van het hier en nu, de plaats waar je geboren en getogen bent en als het even kan ook de plaats waar(voor) je sterft.

Daarom is Calvo een belgicist, omdat België een lege doos is. Het heeft geen gemeenschappelijke taal, geen gemeenschappelijk landschap, geen gemeenschappelijke cultuur en geen gemeenschappelijk volk. Daarom is er geen patriottische cultuur in België omdat België een artificieel construct is dat niemand kan binden. Je kan niet van een vaderland houden dat nooit heeft bestaan. Niemand behalve kosmopolieten als Calvo. Die zien België als een sociaal experiment dat eigenlijk nooit mocht mislukken. Het “progressief patriottisme” is een reanimatiepoging om het Belgisch lijk terug tot leven te wekken ook al is het al in een verre staat van ontbinding. De hoogdravende woorden van Calvo zijn een mistgordijn om de lijkengeur te verhullen.

De grote adder onder het gras van Calvos “progressief patriottisme” liggen in de woorden: “Liefde voor het vaderland kan een tussenstap zijn.” De vaderlandsliefde van Calvo is maar een middel tot een doel namelijk een wereldstaatvan kosmopolieten waar iedereen Kumbaya zingt en eeuwige vrede heerst. Een België-in-het-groot dat surrealistisch op drijfzand is gebouwd en enkel met geld (lees: transfers van Noord naar Zuid) samen kan gehouden worden. Een wereldstaat dat enkel kan bestaan met een totalitaire dictator aan het roer.

In die dyostope wereldstaat verdrinkt de eigenheid van Vlaanderen in een poel van multiculturalisme en relativisme. Vlaanderen houdt simpelweg op met bestaan. Kosmopolieten zijn daarom voorstander van massamigratie omdat dit de gemeenschappelijke taal, gemeenschappelijke cultuur en gemeenschappelijk volk vernietigt. Het zorgt voor nivellering en de gelijke verdeling van mensen en kapitaal. En dat, beste mensen, is nog altijd het einddoel van de marxistische kosmopolieten.

Reacties