Het ligt er bovenarms op tussen Bart De Wever en Meyrem Almaci. Almaci verweet N-VA van de praktijk politieke benoemingen. De Wever repliceerde dat Almaci's partij de praktijk even genegen is en N-VA qua deontologie niets van Groen te leren heeft. Almaci beschuldigt De Wever van intimidatie en liegen. De zaken zijn een pak genuanceerd, maar vooral vuiler.
Wat zijn politieke benoemingen?
In de discussie hanteert men twee verschillende definities van politieke benoemingen. Politieke benoemingen sensu stricto is het benoemen van CEO's, topambtenaren, ... van overheidsbedrijven op basis van partijkaart. Politieke benoemingen sensu lato is het voorgaande plus bestuurders in de raden van bestuur. Een aparte categorie zou ik definiëren als politieke benoemingen in het middenveld.
Politieke benoemingen sensu lato doet N-VA niet. De Tijd publiceerde al veel eerder een lijstje van bestuurders bij overheidsbedrijven. N-VA ontkent dit niet maar hanteert de sensu stricto definitie. In hun verkiezingsprogramma geven ze zichzelf een 3/5 op die verbintenis. Het is nog te wachten tot een manager- of CEO-zetel vacant wordt voordat men N-VA kan betrappen op een echte politieke benoeming.
Wat bij Groen? De Wever beschuldigde Bruno De Lille en Franse evenknie Evelyne Huytebroeck van politieke benoemingen sensu stricto. Almaci en De Lille ontkennen dit ten stelligste.
Ik ga dieper op in op die materie. Loog De Wever of Almaci? En is Groen echt zo schoon?
Bruno De Lille en de politieke stoelendans
De Wever poneerde dat staatsecretaris Bruno De Lille zijn kabinetschef Patrick Balcaen parachuteerde als directeur bij Mobiel Brussel en dat minister Evelyne Huytbroeck (Ecolo) kabinetschef Frederic Fontaine parachuteerde als directeur bij Leefmilieu Brussel. Een makkelijke internetzoektocht bevestigt dit.
Net voor de verkiezingen was er een rush om iedereen benoemt te krijgen. Elke regeringspartij kreeg dus iets lekkers. Dat ging eigenlijk niet van een leien dakje. Fontaine zijn benoeming is bevestigd. Die benoeming maakte de benoeming van Balcaen aanzienlijk moeilijker. Kapers waren op de kust, de partijpolitieke en communautaire balansen moeten bewaard blijven. Spijtig voor de onfortuinlijke Balcaen ging een PSer aan de haal met de benoeming.
Bruno De Lille klopte op zijn borst dat hij goed werk leverde: Hij legt uit dat er in 2009, toen Groen in de Brusselse regering terecht kwam, er meteen werk is gemaakt van een nieuwe objectieve en meer transparante aanwervingsprocedure voor de topmanagers in het openbaar ambt.
Als staatsecretaris voor Ambtenarenzaken was Bruno De Lille bevoegd voor het benoemen van ambtenaren. Of hij dit zo goed deed als hij zelf beweert is een ander paar mouwen. Er was een grote vaudeville rond de benoeming van de directeur van Actiris. Die benoeming ging moeizaam door een gevecht tussen PS en cdh. Actiris zat daardoor bijna 500 dagen zonder directeur.
Zoals De Lille stelde, er was een hele procedure met het opstellen van een beleidsplan, de verdediging voor een jury van proffen en hoge ambtenaren en dan nog eens het schrijven van een assessment. Toevallig, toevallig was een PS-poulain de enigste kandidaat na een selectieprocedure en mocht dus voor de jury zijn kunnen bewijzen. In de eerste ronde faalde deze hard.
In de tweede ronde werd de selectie opengesteld voor buitenstaanders (tiens, waarom niet eerder als het zo objectief was?). De vijf "buitenstaanders" waren ra, ra, ra, van PS-signatuur. Uiteindelijk kreeg Grégor Chapel, toenmalig PS-schepen van Vorst, de jackpot. De Lille ontkende dat dit een politieke benoeming was en stamelde nog iets over een evaluaties. Voor de gewone man/vrouw ligt het vingerdik op, al die mooie procedures verhinderen niet dat de politieke benoemingen gewoon blijven doorgaan.
Bruno De Lille is zelfs zo goed, dat tijdens zijn ambt zijn eigen administratie onder vuur lag. De auditeur van de Raad van State floot De Lille terug. Blijkbaar was de selectieprocedure van de benoeming van de topambtenaar niet volgens de regels gegaan. Wat doet men dan? Dan verandert men volgens oeroude Belgische traditie toch gewoon de regels! De Lille probeerde de boel te sussen en haalde wat mooie woordjes boven ("continuïteit"). De vakbond en de oppositie spraken terecht van politieke benoemingen en maffiapraktijken. Het bracht geen soelaas, de PS-apparatsjik is benoemd geraakt.
Bruno De Lille heeft dus veel boter op zijn hoofd. De Wever had dus overschot van gelijk om de politieke benoemingen aan te kaarten. Groen is geen haar beter dan elk andere partij. Dat verklaart waarschijnlijk de woede van Almaci, De Wever raakte een gevoelige snaar.
Verzuiling van het groene middenveld
Groen heeft buiten de kwalijke reputatie van politieke benoemingen in de ambtenarij en overheidsbedrijven, ook nog eens politieke benoemingen in het middenveld. Mieke Vogels hekelde de verzuiling van de maatschappij in een boek. Verzuiling leidde tot verspilling van belastinggeld en verstrengeling van partijpolitieke belangen. De ironie ligt in hoe hypocriet haar kritiek is.
Het was Bart Coenen op De Bron die een lijstje maakte van politieke benoemingen in het middenveld.
De tentakels van Groen reiken dus zeer ver. De hypocrisie van sommige van deze politiek-benoemden is groot. Bij de aanstelling van Vera Dua bij Bond Beter Leefmilieu durfde directeur Danny Jacobs dit te stellen:
Het debacle rond FLM (Field Liberation Movement) - u weet wel, die groep "activisten" die een GGO-aardappelveld in Wetteren vernietigde en daarvoor veroordeeld werden - bewijst de verstrengeling tussen politiek en middenveld. Barbara Van Dyck (de ontslagen maar terug aangenomen KUL-onderzoekster) is toevallig dochter van Leen Laenens, ex-parlementslid voor Groen, ex-directeur BioForum Vlaanderen en huidig voorzitter van Velt. In het artikel van Bart Coenen wordt de hele bocht beschreven die toenmalig voorzitter Wouter Van Besien maakte omtrent deze kwestie. De zogenaamde "steun" van het middenveld voor FLM moet dan ook gezien worden als een vriendendienst onder de groene kameraden.
Wat Bart Coenen niet vermeldde was Guido Van Hecken, huidig voorzitter van Oxfam-Solidariteit, ex-medewerker voor Groen in het Europees Parlement en ex-kabinetschef van Staatssecretaris voor Ontwikkelingssamenwerking Eddy Boutmans (Agalev). Wat minder mag geweten worden is het vuile verleden van Van Hecken. Joods Actueel (overgenomen uit 't Palieterke) meldde dat Van Hecken samen met Hélène Passtoors medeplichtig zijn aan een aanslag in Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid. Bij deze Kerkstraat-bomaanslag in Pretoria vielen op 19 mei 1983 negentien doden en circa tweehonderd gewonden en is één van de bloederigste aanslagen van het ANC. Van Hecken smokkelde de bomauto over de grens en zorgde voor de nodige valse nummerplaten. Zijn rol in die aanslag was dermate essentieel dat hij door de waarheidscommissie is veroordeeld tot een misdaad tegen de menselijkheid.
In een normale democratische rechtstaat zou zo'n verleden tot het onmiddellijke ontslag en ondervraging door de politie leiden, in België niet. De combinatie van de reputatieschade voor Oxfam en de partijkaart van Van Hecken zorgde ervoor dat zijn bloederig verleden in de doofpot werd gestopt.
Groen heeft dus allerlei mannetjes en vrouwtjes in de middenveldorganisaties. De verstrengeling van de politiek is dermate sterk dat ze erger zijn dan de CD&V! Die laatste is meestal in één richting, ACVers gaan in de politiek en daarna in het bedrijfsleven. Bij Groen is het een cirkel van middenveld - politiek - middenveld. Dit zorgt alleen voor intellectuele incest waarbij het middenveld de partijvisie integraal overneemt. Je zal dus geen protest zien vanuit het middenveld ten overstaande van Groen.
Conclusie
Groen bakt het heel bruin, heilige De Lille heeft in zijn regeerperiode meegewerkt aan het politiek benoemen van allerhande PS-coryfeeën en heeft zijn kabinetchef geprobeerd te katapulteren in een directeurszitje. Groen heeft ook een wijdverspreid netwerk van partijsoldaten in het groen middenveld die er niet voor deinzen om extremistische eco-activisten te steunen en terroristen de hand boven het hoofd houden. Dat niemand in de politiek heilig is, is aldus bewezen. De gespeelde verontwaardiging van Almaci is hypocriet.
Dit doet geen afbreuk aan de algehele praktijk van de politieke benoemingen. Benoemingen bij overheidsbedrijven, ambtenaren, raden van bestuur en het middenveld mogen nooit afhangen van een partijkaart. Vrij en onafhankelijk moet de bekwaamste de benoeming krijgen. Dit is een typisch Belgische ziekte. In plaats van elkaar te bekampen zouden Groen en N-VA beter deze praktijk bannen. Nu nog het juiste voorbeeld geven...
Wat zijn politieke benoemingen?
In de discussie hanteert men twee verschillende definities van politieke benoemingen. Politieke benoemingen sensu stricto is het benoemen van CEO's, topambtenaren, ... van overheidsbedrijven op basis van partijkaart. Politieke benoemingen sensu lato is het voorgaande plus bestuurders in de raden van bestuur. Een aparte categorie zou ik definiëren als politieke benoemingen in het middenveld.
Politieke benoemingen sensu lato doet N-VA niet. De Tijd publiceerde al veel eerder een lijstje van bestuurders bij overheidsbedrijven. N-VA ontkent dit niet maar hanteert de sensu stricto definitie. In hun verkiezingsprogramma geven ze zichzelf een 3/5 op die verbintenis. Het is nog te wachten tot een manager- of CEO-zetel vacant wordt voordat men N-VA kan betrappen op een echte politieke benoeming.
Wat bij Groen? De Wever beschuldigde Bruno De Lille en Franse evenknie Evelyne Huytebroeck van politieke benoemingen sensu stricto. Almaci en De Lille ontkennen dit ten stelligste.
Ik ga dieper op in op die materie. Loog De Wever of Almaci? En is Groen echt zo schoon?
Bruno De Lille en de politieke stoelendans
De Wever poneerde dat staatsecretaris Bruno De Lille zijn kabinetschef Patrick Balcaen parachuteerde als directeur bij Mobiel Brussel en dat minister Evelyne Huytbroeck (Ecolo) kabinetschef Frederic Fontaine parachuteerde als directeur bij Leefmilieu Brussel. Een makkelijke internetzoektocht bevestigt dit.
Net voor de verkiezingen was er een rush om iedereen benoemt te krijgen. Elke regeringspartij kreeg dus iets lekkers. Dat ging eigenlijk niet van een leien dakje. Fontaine zijn benoeming is bevestigd. Die benoeming maakte de benoeming van Balcaen aanzienlijk moeilijker. Kapers waren op de kust, de partijpolitieke en communautaire balansen moeten bewaard blijven. Spijtig voor de onfortuinlijke Balcaen ging een PSer aan de haal met de benoeming.
Bruno De Lille klopte op zijn borst dat hij goed werk leverde: Hij legt uit dat er in 2009, toen Groen in de Brusselse regering terecht kwam, er meteen werk is gemaakt van een nieuwe objectieve en meer transparante aanwervingsprocedure voor de topmanagers in het openbaar ambt.
Als staatsecretaris voor Ambtenarenzaken was Bruno De Lille bevoegd voor het benoemen van ambtenaren. Of hij dit zo goed deed als hij zelf beweert is een ander paar mouwen. Er was een grote vaudeville rond de benoeming van de directeur van Actiris. Die benoeming ging moeizaam door een gevecht tussen PS en cdh. Actiris zat daardoor bijna 500 dagen zonder directeur.
Zoals De Lille stelde, er was een hele procedure met het opstellen van een beleidsplan, de verdediging voor een jury van proffen en hoge ambtenaren en dan nog eens het schrijven van een assessment. Toevallig, toevallig was een PS-poulain de enigste kandidaat na een selectieprocedure en mocht dus voor de jury zijn kunnen bewijzen. In de eerste ronde faalde deze hard.
In de tweede ronde werd de selectie opengesteld voor buitenstaanders (tiens, waarom niet eerder als het zo objectief was?). De vijf "buitenstaanders" waren ra, ra, ra, van PS-signatuur. Uiteindelijk kreeg Grégor Chapel, toenmalig PS-schepen van Vorst, de jackpot. De Lille ontkende dat dit een politieke benoeming was en stamelde nog iets over een evaluaties. Voor de gewone man/vrouw ligt het vingerdik op, al die mooie procedures verhinderen niet dat de politieke benoemingen gewoon blijven doorgaan.
Bruno De Lille is zelfs zo goed, dat tijdens zijn ambt zijn eigen administratie onder vuur lag. De auditeur van de Raad van State floot De Lille terug. Blijkbaar was de selectieprocedure van de benoeming van de topambtenaar niet volgens de regels gegaan. Wat doet men dan? Dan verandert men volgens oeroude Belgische traditie toch gewoon de regels! De Lille probeerde de boel te sussen en haalde wat mooie woordjes boven ("continuïteit"). De vakbond en de oppositie spraken terecht van politieke benoemingen en maffiapraktijken. Het bracht geen soelaas, de PS-apparatsjik is benoemd geraakt.
Bruno De Lille heeft dus veel boter op zijn hoofd. De Wever had dus overschot van gelijk om de politieke benoemingen aan te kaarten. Groen is geen haar beter dan elk andere partij. Dat verklaart waarschijnlijk de woede van Almaci, De Wever raakte een gevoelige snaar.
Verzuiling van het groene middenveld
Groen heeft buiten de kwalijke reputatie van politieke benoemingen in de ambtenarij en overheidsbedrijven, ook nog eens politieke benoemingen in het middenveld. Mieke Vogels hekelde de verzuiling van de maatschappij in een boek. Verzuiling leidde tot verspilling van belastinggeld en verstrengeling van partijpolitieke belangen. De ironie ligt in hoe hypocriet haar kritiek is.
Het was Bart Coenen op De Bron die een lijstje maakte van politieke benoemingen in het middenveld.
 |
| © Bart Coenen |
"Met Vera Dua kiezen we opnieuw resoluut voor een persoon die zich in alle vrijheid en onafhankelijkheid kan inzetten voor de milieubeweging en niet gebonden is aan een organisatie, instelling of partij. Dat zij al enkele jaren geleden duidelijk afscheid nam van de politiek, is belangrijk voor BBL als pluralistisch en onafhankelijke organisatie."Wie gelooft dat Vera Dua maagdelijk wit is geworden door uit de politiek te stappen, mag zijn/haar hand opsteken. Ik in ieder geval niet.
Het debacle rond FLM (Field Liberation Movement) - u weet wel, die groep "activisten" die een GGO-aardappelveld in Wetteren vernietigde en daarvoor veroordeeld werden - bewijst de verstrengeling tussen politiek en middenveld. Barbara Van Dyck (de ontslagen maar terug aangenomen KUL-onderzoekster) is toevallig dochter van Leen Laenens, ex-parlementslid voor Groen, ex-directeur BioForum Vlaanderen en huidig voorzitter van Velt. In het artikel van Bart Coenen wordt de hele bocht beschreven die toenmalig voorzitter Wouter Van Besien maakte omtrent deze kwestie. De zogenaamde "steun" van het middenveld voor FLM moet dan ook gezien worden als een vriendendienst onder de groene kameraden.
Wat Bart Coenen niet vermeldde was Guido Van Hecken, huidig voorzitter van Oxfam-Solidariteit, ex-medewerker voor Groen in het Europees Parlement en ex-kabinetschef van Staatssecretaris voor Ontwikkelingssamenwerking Eddy Boutmans (Agalev). Wat minder mag geweten worden is het vuile verleden van Van Hecken. Joods Actueel (overgenomen uit 't Palieterke) meldde dat Van Hecken samen met Hélène Passtoors medeplichtig zijn aan een aanslag in Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid. Bij deze Kerkstraat-bomaanslag in Pretoria vielen op 19 mei 1983 negentien doden en circa tweehonderd gewonden en is één van de bloederigste aanslagen van het ANC. Van Hecken smokkelde de bomauto over de grens en zorgde voor de nodige valse nummerplaten. Zijn rol in die aanslag was dermate essentieel dat hij door de waarheidscommissie is veroordeeld tot een misdaad tegen de menselijkheid.
In een normale democratische rechtstaat zou zo'n verleden tot het onmiddellijke ontslag en ondervraging door de politie leiden, in België niet. De combinatie van de reputatieschade voor Oxfam en de partijkaart van Van Hecken zorgde ervoor dat zijn bloederig verleden in de doofpot werd gestopt.
Groen heeft dus allerlei mannetjes en vrouwtjes in de middenveldorganisaties. De verstrengeling van de politiek is dermate sterk dat ze erger zijn dan de CD&V! Die laatste is meestal in één richting, ACVers gaan in de politiek en daarna in het bedrijfsleven. Bij Groen is het een cirkel van middenveld - politiek - middenveld. Dit zorgt alleen voor intellectuele incest waarbij het middenveld de partijvisie integraal overneemt. Je zal dus geen protest zien vanuit het middenveld ten overstaande van Groen.
Conclusie
Groen bakt het heel bruin, heilige De Lille heeft in zijn regeerperiode meegewerkt aan het politiek benoemen van allerhande PS-coryfeeën en heeft zijn kabinetchef geprobeerd te katapulteren in een directeurszitje. Groen heeft ook een wijdverspreid netwerk van partijsoldaten in het groen middenveld die er niet voor deinzen om extremistische eco-activisten te steunen en terroristen de hand boven het hoofd houden. Dat niemand in de politiek heilig is, is aldus bewezen. De gespeelde verontwaardiging van Almaci is hypocriet.
Dit doet geen afbreuk aan de algehele praktijk van de politieke benoemingen. Benoemingen bij overheidsbedrijven, ambtenaren, raden van bestuur en het middenveld mogen nooit afhangen van een partijkaart. Vrij en onafhankelijk moet de bekwaamste de benoeming krijgen. Dit is een typisch Belgische ziekte. In plaats van elkaar te bekampen zouden Groen en N-VA beter deze praktijk bannen. Nu nog het juiste voorbeeld geven...
Reacties